O poder, é clave na evolución en xeral e na do home en particular, ao principio, o poder fundamentouse na forza, mesmo na forza bruta, exercido sen miramientos para ter á tribo submisa, logo apareceu a astucia como contra poder que, a falta de forza, baseouse en aproveitar os medos, ao descoñecido, ao misterioso. Xa temos a base da  Política e da Relixión, ao xefe da tribo cos seus soldados e ao bruxo cos seus deuses e demos, sérvense, témense, apóianse, traizóanse, se alían….

Despois de moitos avatares ambos poderes mantéñense no tempo pero, namentres, naceron outros:

A Lei, que se divide en dúas partes, a Lexislativa e a Xudicial. Máis tarde, a Democracia, os Medios de Comunicación e, en progresión continua, o Capital, o diñeiro, o poder económico que é, na actualidade, o gran poder que compra as vontades de todos os demais, o poder económico ten conseguido que a política, a través do Executivo, teña absorbidos e subxugados ao Lexislativo, ao Xudicial, aos Medios de Comunicación e dominada a Democracia que raramente exerce e déixase levar pola política e a relixión que, desgraciadamente, están ao servizo do Capital.

O pobo só ten unha opción que pasa pola súa UNIÓN, para iso necesita atoparse na moderación, e por loitar e conseguir a separación e o control de todos os poderes, especialmente, o político e o económico, para logralo, é necesario reducilos, encollelos, dividilos, ou sexa, o pobo unido e os poderes ben separados, debemos ter en conta que, entre outras cousas:

• O Executivo ha de ser SÓ Executivo.
• Hai que atar, en curto, ao poder económico, que paguen os seus impostos, fóra privilexios.
• As grandes empresas multinacionais teñen un poder esmagador que debemos limitar.
• Hai que apoiar ás pequenas empresas, que garanten a libre competencia, evitan os monopolios, dificultan a oligarquía, favorecen a diversidade, calidade e prezo dos produtos etc.
• O pobo que non é temido é domeado.
• A impunidade é a nai de todos os vicios.
• A lei debe protexer o que é útil á sociedade e os dereitos individuais e castigar o que prexudica ao pobo e ao paisano.
• Hai que buscar Liberdade para ser iguais e Igualdade para ser libres.
• A Relixión pertence, exclusivamente, ao ámbito privado.
• A opinión pública debe controlar aos gobernantes, non permitir que estes cren a opinión

Como perseguidor da UNIÓN DA DIVERSIDADE, cheguei á conclusión de que, un dos principais escollos para conseguila, é a FALTA DE RESPECTO ao individuo e á súa cultura, sumada á ignorancia e á falta de análise da dita falta de respecto.

Antes de seguir, teño que dicir que son galego e español. Son español porque son galego, non podo ser español, se non é a través de ser galego, se me impiden ser galego, simplemente, impídenme ser español.

Se non se respecta a diversidade, será imposible a unión. A unidade, ou peor, a uniformidade por decreto, non serve, é máis, é perniciosa, é coma se te obrigan a casarte, imos, que non!. A nosa historia común ten que sumar, e suma, pero é conveniente separar a palla do trigo.

Respectar a diversidade quere dicir, ter en conta a forma de ser e a opinión dos diferentes, o respecto é o que ti lle debes aos distintos, non a esixencia de que sexan como ti pensas, iso é respecto ás túas crenzas que, cara aos outros, é tiranía. Evidentemente, non todo vale, ten que haber unhas normas, uns códigos de obrigado cumprimento que todos temos que acordar e respectar e que serán as nosas leis, isto é fundamental, ineludible. É o mínimo común múltiplo.

Quero dicir que, hai moita xente, de certo nivel, que se describe como liberal e ten ao respecto por bandeira, logo, a primeira de cambio, velos insultando, menosprezando, descualificando etc. a outra xente que pensa diferente, ou simplemente, non ten o nivel de «coñecemento», (confundido moitas veces con cultura). Pasa o mesmo coa liberdade, hai que respectar a liberdade do outro, ídem co respecto que é o que vai cara aos que pensan diferente, aínda que pensen peor.

Ninguén debería estar condicionado polo que opinasen os grandes que na historia foron, ou son, haberá que ter en conta a súa opinión, pero, logo de analizala, debemos sacar a propia, coincida ou non coa súa. Sucede que a admiración, como a paixón, réstanos liberdade, sen darnos conta, adormenta o noso libre albedrío, impídenos ser imparciais e, polo tanto, xustos: As faltas sempre nolas pitan en contra! (fútbol). Ollo cos nosos admirados, non fagamos propios, os seus erros.

A nosa querida España que, por diferentes motivos, non coñeceu nunca, nin coñece, unha democracia plena, organizouse á morte de Franco, cunhas Comunidades Autónomas que, do mesmo xeito que o Estado e por culpa dun mal regulamento político, víronse invadidas pola corrupción, privilexios de todo tipo, gastos sen control e fusión de todos os poderes nun. Isto hai que arranxalo, pero non como algúns iluminados queren facelo, á vella usanza, collendo as rendas e aplicando as súas infalibles dogmas, uns falan de democracia, pero as suas consignas non contan co pobo, outros din contar co pobo pero o pobo non parece contar con eles, cada un por unha banda. Algúns partidos parecen iguais pero non se xuntan, todo o contrario. Cando máis necesitamos a UNIÓN, máis separados estamos, nunca houbo tantos partidos políticos como agora, cada un á súa bóla.

SEPÁRANOS A FALTA DE RESPECTO: ao pobo en xeral, ás opinións diferentes, ás culturas diferentes. Sepáranos o extremismo. Moito «tipo A», moito «tipo B»  e pouco «tipo M» (tipos mencionados noutro lugar).

Para a UNIÓN e A DEMOCRACIA hai que ter en conta ao pobo, a reforma do Estado hai que consultala ao pobo,  as regras de xogo hai que facelas co pobo. Iso quere dicir que hai que facer máis dun referendo.

POLÍTICA E RELIXIÓN non poden estar unidas, a relixión é privada e variada, é para os crentes, a política é para todos, tamén para os ateos, aquí, como nos poderes do Estado, tamén é necesaria a separación, A Deus o que é de Deus e ao Cesar o que é do Cesar!.

O que molesta a unha parte da sociedade debe ser excluído do público, como mínimo, é de pura educación, se algo che gusta pero molesta a outros, faino en privado, polo tanto, relixión, touros e demais temas conflitivos deben ir ao sector privado, sen dúbida.

Se unha parte da sociedade quere impoñer os seus valores á outra é imposible a unión, a UNIÓN baséase na cesión dunha parte da nosa posición, en favor da posición do outro e viceversa, hai que buscar o punto de encontro, canto máis amplo, mellor.

Poida que teña razón ou non, pero, ou me recoñecedes a razón que teño ou me convencedes de que me falta razón.

Quero empezar dicindo que pretendo a UNIÓN da diversidade de españois, sei que é moi difícil, nalgúns casos imposible. De ningún modo está na miña intención molestar a ninguén, aínda que vou dar a miña opinión sen reservas, isto seguramente, ferirá algunha sensibilidade e causará algún rexeitamento, síntoo.

     En primeiro lugar, estou convencido de que, as diferenzas culturais non son, nin de lonxe, o principal problema para a UNIÓN, máis ben éo, o carácter e as características persoais dos españois, os que fan complicada a unión sentimental, a que realmente vale, porque a UNIDADE forzada, só é un pegamento, parches e cravos, os argumentos policiais e/o militares, non nos levarán a ningún paraíso, senón todo o contrario.

     Ao meu entender, o principal problema está na falta dun regulamento claro e democrático que respecte os ideais do que chamo TIPO A e os dereitos humanos que reclama o TIPO B, isto pode parecer fácil, pero non o é, hai diferenzas irreconciliables, entre o tipo A e o tipo B, e só o TIPO M pode negociar e mediar entre eles, grazas a deus, os tipos non son puros e o que máis abunda é o tipo AM e o tipo BM, con todo, para solucionar o problema, hai que contar co A e o B puros, que son os que máis esixen e os que máis teñen que ceder, por ser opostos e radicais.

     Paso a comentar as características fundamentais de cada tipo puro, para tentar unha saída airosa:

     O tipo A, é un home de ideais, valores espirituais e símbolos, ama a Deus e a Patria, por tanto ten FE, é relixioso e respecta a VIDA e a MORTE, a CRUZ e a IGLESIA, a BANDEIRA e o HIMNO e valora a honra, o valor, o traballo, a disciplina, a loita, a arte, ao individuo que triunfa e o privado, ten alma de Líder. Se tivese que comparalo cunha árbore, diría que ten un tronco sólido que vai recto do chan ao ceo e con insignificantes ramas.

     O tipo B, é un home práctico, ama a natureza e os seres vivos, busca protección, fraternidade e reclama dereitos humanos, ecoloxía, xustiza social e, sobre todo IGUALDADE, valora o público, o social, o compañeirismo, está co pobre, «a unión fai a forza», gústalle compartir. Se houbese que facer un símbolo, non sería unha árbore, senón un bosque.

     O tipo M, é a moderación e o respecto, ama A LIBERDADE, a xustiza, a paz, a orde, a beleza e a diversidade, o equilibrio, non causa problemas, pero tampouco os resolve, fai falta motivalo. O seu símbolo sería unha árbore frondosa de grandes ramas, unha árbore que vai ao ceo, pero loita por manterse preto do chan.

     Tendo en conta o devandito, imos tentar un camiño que nos leve á UNIÓN:

     Para un tipo A puro, a democracia non é importante, o importante para el, é que haxa un líder que defenda os seus valores e ideais, sen isto, non hai trato. Será capaz de facer que un equipo funcione sen importarlle demasiado os individuos que o compoñen, só que cumpran.

     O tipo B puro, tampouco ten especial debilidade pola democracia, o que quere é un goberno e un Estado que garanta a igualdade, a xustiza, os dereitos sociais, educación e sanidade etc., é comunista, aínda que non o saiba. Coidará aos individuos, pero é difícil que faga un equipo campión, aínda que defenderá os dereitos de cada un.

     O tipo M, si, quere Democracia, SEN DEMOCRACIA NON HAI LIBERDADE!.

     Os tipos A e B puros, non caben na Democracia, son radicais que teñen que quedar á marxe da maioría, ou ser capaces de ceder nas súas pretensións.

     Vou expoñer un par de exemplos de conflito entre A e B:

      I ) O ABORTO.- Para o tipo A, como defensor da Vida, o aborto é un asasinato e non hai máis que falar, a súa postura é sincera, acorde aos seus ideais, con todo, se non quere quedar á marxe da democracia debe ceder e permitir prazos e/o supostos. Debe trasladar a súa relixión ao privado, que é o seu sitio, os demais teñen dereito a pensar diferente. Debe respectar á nai, ela sabe o que debe facer…

     O tipo B quere o aborto libre, defende ao ser vivo existente que ten un problema, sen máis, tamén ten unha posición sincera, de apoio á muller. Ten que recoñecer que hai que regulalo, respectando algúns prazos e condicións razoables.

     II ) Os TOUROS.- O tipo A, é un namorado do toureo, representa valor, virilidade, arte, etc. hai que defender o toureo como Festa Nacional, con orgullo, identifícanos como pobo…

     Debería aceptalo como un espectáculo privado e recoñecer que o diñeiro público ten outras prioridades.

     Para o tipo B, o toureo é un mal trato animal!, unha animalada!. Haino que prohibir.

     O tipo B, debería permitir o toureo, polo menos, no ámbito privado, o do mal trato é discutible, o touro ten un mellor nivel de vida que os seus irmáns, os bois, ademais, sen toureo, sen negocio, probablemente non habería touros, serían sacrificados moito máis novos e as súas vidas serían máis vulgares, serían capados e/o prisioneiros..

     Entre o tipo A e o B, hai un amplo abanico que vai da extrema dereita á extrema esquerda, pasando polo centro que, como espazo político non existe. O que hai é un Centro-Dereita (AM) e un Centro-Esquerda (BM) que son os que deberían buscar e atopar o acordo, A UNIÓN.

     É imprescindible un regulamento que recolla os límites aos que pode chegar o EXECUTIVO, pero nunca exceder, sexa cal sexa a cor que teña o goberno de quenda, ese regulamento (LEXISLATIVO) que, elaborado co pobo e recolleito na Constitución, será aceptado e cumprido por todos, coa vixilancia do poder XUDICIAL independente.

     Señores, se queremos a UNIÓN, empecemos por aceptar ao rival, colaboremos con el para acordar os límites do regulamento e o regulamento mesmo, con transparencia, á vista do pobo e coa conformidade do pobo, fuxamos da radicalidad. Elixirase «Sistema de Goberno» e «Administración do Estado», entre todos. O resto virá dado.

Esta mañá esperteime sobresaltado, a miña veciña chamábame a berros, moi enfadada e fora de si, sóltame que vai chamar ao cuartel da garda civil e que vai poñer unha denuncia contra o meu amigo e contra min. Non saio do meu asombro, levámonos moi ben, non entendo que pasa…

-O teu amigo entrou na miña casa e violou á miña amiga, dime en ton bronco.

-Que dis?, iso non pode ser.

-Si, si, vouvos denunciar por violación de morada, agresión sexual e todo o que me aconselle o meu avogado…  aos dous, porque ti algo terás que ver neste asunto, estou segura.

-Pero, iso non pode ser, o meu amigo é un santo, e eu non sei nada, a ver, que pasou?

-Fai o favor e ven a buscalo, está no meu xardín, téñolle medo. Pilleino en plena violación.

-Vale!, vou enseguida.

Mentres me visto, doulle voltas ao asunto, non mo podo crer. Ao meu amigo coñecino, hai uns meses, na porta do bar ao que vou asiduamente, estaba moi mal, moi delgado e famento e leveino a casa por uns días, mentres non atopaba o seu camiño…, fómonos facendo amigos, foi pasando o tempo, iamos xuntos ao bar, á praia, de paseo, ademais, encántalle o sendeirismo, como a min.

A amiga da miña veciña é alemá de pura raza, grande, robusta, deportista, dunha familia de pastores de toda a vida, o meu amigo é unha pouca cousa, non sabemos de onde é, nin o sangue que corre polas súas veas, pero eu sei que é bo, moi bo, é incapaz de facerlle mal a ninguén, seguro.

Chego á casa da miña veciña, chamo, e ábreme o portal automático.

-A ver, Cristina, cóntame, en primeiro lugar, quero dicirche que, a violación, paréceme moi complicado, non entendo por onde puido entrar, non lle abriría a porta Candela? (Candela é a alemá).

-Non, é imposible, a porta só a abro eu, o teu amigo saltou o muro, non hai outra maneira de entrar, estou segura que alguén lle axudou, non creo que puidese saltar sen axuda de ninguén.

-Eu tampouco o creo… En canto á violación, paréceme aínda máis difícil, Candela, é moito máis forte que o meu amigo.

-Entón ti que crees, Santi, explícamo.

– Eu creo que, Amigo, (ao meu amigo, chámolle “Amigo”, a min gústame e a el tamén) sentiuse atraído, fortemente atraído, por algo, non hai máis que velo, mírao, aí está no xardín, tan feliz e despreocupado, vese que non rompeu un prato.
Candela tamén está ben, estou seguro que non houbo violación, se Candela non quixese, o meu amigo non tería nada que facer, eu sei que a Candela non lle gusta moito o meu amigo, pero, a natureza é moi forte, Candela non tiña a ninguén máis preto e aceptou ao meu amigo para facer o amor.

-Vaia, poida que teñas razón, non sei como puido saltar, pero é certo, non puido haber violación, o teu can é unha birria, agora terei uns cachorros sen pedigrí, espero que, polo menos, saian guapos…

Non sabemos como ocorreu todo isto, o que sabemos é que, aos poucos días os nosos cans volvían a levarse mal.

¡Ai! a natureza…