Abro este apartado para volcar en él los pensamientos, reflexiones y chorradas varias que me vayan surgiendo sobre los aconteceres y sobre vaguedades, en general…
No tengo intención de que nadie lea esto, así que, escribiré lo que me dé la gana y como me dé la gana.
Lo considero una manera de hablar solo.

TIPOS HUMANOS (divagacións)

Cheguei á conclusión de que os humanos nos podemos clasificar en tres tipos, que poderiamos chamar A, B e M, por exemplo. Cada un deles é depositario dunha forma de ser que lle leva a ser o que é.

Bo, estes tipos non son  puramente A, B ou M, son combinacións: AM ou BM ou, máis raramente, AB, contraditorio, chocante, unha especie de bipolar.

Paso a enumerar as características de cada tipo:

O TIPO «A», é un tipo de símbolos, a bandeira, a patria, a cruz, a espada, o himno… É un tipo de ideais, de fe, de honra, honra á vida e á morte. É un tipo de orde, de disciplina, de lei (non de xustiza). Adoita ser moi crente e practicante da relixión que lle toque (segundo onde naza). Ten alma de líder, valora o éxito e aos que o conseguen, é autoritario (ten a razón…). Politicamente de dereitas, se se presenta a ocasión pode ser un heroe. Quere ser o xefe, o presidente do goberno, da comunidade de veciños, de calquera club, un xefe de grupo, un adestrador etc. Defende a lealdade por encima de todo. Gústanlle os animais se destacan en algo, o can bo cazador, o galgo que máis corre, a bravura do touro máis bravo, o valor e a arte do toureiro etc. Non lle gusta o animal, nin a persoa por ser un ser vivo, non, gústanlle se destacan en algo ou por algo. É ambicioso, egoísta, non solidario, aínda que, pode ser caritativo e amigo dos seus amigos (coidado cando caen). É capitalista (aínda que sexa pobre) quere ser rico, poderoso, influente. Defende a súa liberdade, a súa liberdade de facer… O fin xustifica os medios, fará o que sexa por triunfar. O seu perfil encaixa perfectamente no PODER EXECUTIVO. Tentarei explicarme máis adiante.

O TIPO B, é un tipo cos pés no chan, é humilde, social, solidario, non é de símbolos, a súa prioridade é a natureza, a xente, os animais, defende ao ser vivo, ao que está aquí e agora, máis que a vida en abstracto, non lle interesa moito o «máis aló», adoita ser ateo. Defende a xustiza por encima da lei, é o tipo máis adecuado para facer que as leis sexan xustas, os do tipo B deberían estar no PODER LEXISLATIVO. A IGUALDADE é a súa loita, o seu obxectivo social, compartir faille feliz. Quere que todo discorra de forma natural, pode ser comunista, quere que o estado protexa aos máis necesitados, que asegure os seus dereitos, quere educación e sanidade públicas e gratuítas… Non xestiona ben os grupos, se fose adestrador dun equipo, este equipo sería unha banda, non lle senta ben a disciplina, nin a orde, tería que delegar nun segundo ou nun capitán que se fixese cargo. Gústanlle os animais, os máis débiles máis, é contrario á caza e ao toureo. Defende o bo trato a persoas, animais e plantas. É máis camarada, máis compañeiro que amigo. Son de esquerdas, antitaurinos, antisistema, feministas, defensores de grupo LGTBI, ecoloxistas, animalistas, okupas, anti desafiuzamentos, defenden as folgas obreiras. Aspira a vivir con tranquilidade, en paz e harmonía, ter para vivir con dignidade, élle suficiente.

O TIPO M, é imparcial e moderado, ama a liberdade no sentido máis amplo, ama a «liberdade de ser», a súa e a dos demais, estará de acordo co divorcio, a eutanasia, os dereitos LGTBIQ+, os dereitos feministas e todos os dereitos humanos. É anarquista, pero acepta a democracia (sen participar). É bohemio, artista, adoita ser agnóstico. Polo seu carácter encaixaría no PODER XUDICIAL, é bo intermediario e bo negociador.

Como dixen máis arriba non hai tipos puros, así que non existe o M, existe o AM e o BM, se o M se acompaña do Á, a súa «liberdade de ser» pasará a «liberdade de facer», a liberdade de mercado; se se acompaña do B perderá algo de liberdade, pero será máis social e máis solidario.

/por

DEMOCRACIA (¡uf!)

O pobo só ten un camiño para influír e defenderse dos poderes do Estado e dos fácticos e é, coa unión, a través da política, co exercicio da DEMOCRACIA representativa e, sobre todo, participativa.

A Democracia non é un sistema válido para as elites, para grandes xestas, para privilexios, para o brillo duns poucos, a democracia é para todos, para unha sociedade próspera, para a vida apracible da maioría.

O pobo non pode confiar o seu destino aos políticos profesionais, nin á relixión, sexa a que sexa, nin a ningún outro poder que poida parecer máis ou menos xusto.

A unión, é a solución ideal, pero non é fácil, moitos non a entenden ou a entenden mal, non se trata de conseguir «Unha Grande e Libre», nin a «Unión do Proletariado», ambos son enfrontados polos séculos dos séculos e, normalmente, pouco democráticos e excluíntes. A UNIÓN que necesitamos é para conseguir unha DEMOCRACIA CONSTITUCIONAL, un regulamento onde caibamos todos, con todas as ideoloxías, respectando os dereitos fundamentais, controlando os poderes e a separación dos mesmos, garantindo a participación continua a través de consultas e opinións vinculantes.

Unión para, entre todos, establecer o que queremos, a Constitución, o sistema de goberno, Monarquía ou República, Estado Federal ou non, Autonomías ata onde? e todos os grandes temas que nos importan.

Como dicía, o pobo só pode participar a través da democracia, por tanto, hai que separar a palla do trigo, apartar da política, todo o que non sexa política:

Medios de comunicación independentes e privados, información limpa.

A relixións son privadas, nin fieis nin ateos poden impoñer criterios ao Estado que será laico e respectará a todos por igual, teñan a crenza que teñan, ou non teñan, iso non quere dicir que se impidan as tradicións, dentro dunha orde e dunhas normas de respecto aos dereitos humanos.

A política partidaria debe desaparecer da vida cotiá, dos actos deportivos, festas gastronómicas ou relixiosas e de todo tipo de actos que nada teñen que ver coa política.

Só a través da Democracia podemos separar ao Executivo dos demais poderes, dar independencia ao poder Xudicial e á Prensa, posuír ao Lexislativo, levar ao seu sitio á Igrexa e con todo iso facer fronte ao todopoderoso poder Económico, o gran poder mundial actual, que controla países, alimentación, enerxía, as súas multinacionais campan ás súas anchas con todos os poderes ao seu servizo.

O pobo debe gozar do máximo poder decisorio posible.

Considero que canto máis localizado estea o poder, máis fácil é controlalo, así que non estou de acordo co centralismo, aínda que tamén defendo que o poder debe ser graduado, piramidal.

O control do poder polo pobo fai máis honrado ao poderoso.

Para a unión é necesario o diálogo que leve a un mínimo acordo, sei que é difícil mesmo entre os máximos defensores da democracia.

Se non o logramos polas boas, só queda a violencia (mala cousa).

Pola miña banda, en ben da desexada unión, acepto polbo como animal de compañía.

/por

DEREITO A DECIDIR (miúdo lío)

Quero exercer o DEREITO A OPINAR, que defendo con uñas e dentes, para soltar algunhas ocorrencias sobre o DEREITO A DECIDIR.

En primeiro lugar opino que, o dereito a decidir, é moi complexo e necesita dalgunhas condicións e requisitos, ao mesmo tempo, vaise complicando máis a medida que vai afectando a máis implicados, vou poñer algúns exemplos para explicarme mellor:

Decido saír a pasear, é sinxelo, fácil de cumprir, só teño que ser libre, ter autonomía e que o tempo o permita.

Decido ir ao fútbol, ben, á parte do mencionado anteriormente, hei de ter diñeiro, conseguir unha entrada e, por suposto, que haxa un partido. A medida que aumenta a complexidade do que decido, aumentan os condicionantes, cando a decisión pasa a ser de máis xente e afecta a outros, complícase máis e máis.

Creo que debemos ter o máximo dereito individual a decidir: dereito ao aborto, «da embarazada», dereito á eutanasia, mesmo ao suicidio…, outra cousa é o dereito para decidir sobre temas que afectan a outros, non hai votación posible que estea por encima dos dereitos individuais como os que mencionei, a democracia non vale para todo, por maioría aforcábase no «Oeste Americano» ao máis pintado, sen xuízo, sen dereitos.

Supoñamos que unha comunidade autónoma quere ser independente, loxicamente, para sabelo, antes habería que facer unha consulta, debería ser unha consulta detallada, con varias opcións, con explicacións e datos sobre as posibles consecuencias de cada opción, vantaxes e inconvenientes de cada unha, ao obxecto de que as respostas sexan consecuentes e razoables.

Xa dixen que defendo o dereito de opinión, por tanto, defendo todo tipo de referendos, outra cousa é que, o resultado, sexa decisorio, vinculante; ás veces, a miña muller pregúntame que quero para comer, outra cousa é que, finalmente, prepáreme esa comida que quero, iso non presupón que me tome o pelo, hai que ver o por que, hai que analizar a situación, os condicionantes, para chegar a unha conclusión acertada.

Definitivamente, os pobos, teñen DEREITO A OPINAR, é bo saber o que desexan, para iso, o mellor son consultas detalladas, cos requisitos (que se considera un pobo, por exemplo), que pobos poden ter ese dereito, que condicións e consecuencias de cada opción, unha vez coñecida a opinión dun pobo, xa veremos se lle podemos facer esa comida, o que si podemos, é facer propostas acertadas e, posiblemente, chegar a solucións compartidas.

Desde logo, o que ten dereito a decidir, decide, se non decide, é que non ten DEREITO A DECIDIR.

/por

INDEPENDENCIA (¡puf!)

Neste momento, está de rabiosa actualidade a reclamación, por parte dalgunha autonomía, do dereito a decidir, de autodeterminación; ata certo punto, estou de acordo, a cuestión está no que, decidir que, autodeterminación para que.

Amigos, non é para alcanzar algún nivel de competencia, ou para conseguir algún proxecto, máis ou menos vital, NON!, esixe o dereito para decidir a INDEPENDENCIA.

Temos un gran problema, a independencia non existe, só hai graos de dependencia, de bastante a moita, nin os grandes países, como Alemaña, son independentes, só achéganse os moi poderosos, como EE.UU. ou China, que case poden facer o que lles dá a gana, pola lei da forza.

Está claro que unha Comunidade Autónoma de España, non pode ser independente, o meu entender, debería loitar por competencias que lles sexan importantes, en base á súa realidade, por exemplo, Galicia debe tentar conseguir toda a competencia sobre a súa pesca, entre outras.

Todas as nosas comunidades teñen percorrido para alcanzar un maior nivel das súas competencias.

Hai reformas imprescindibles na Constitución, por aí han de ir as reclamacións e os acordos.

Como xa dixen noutro lugar, é irrenunciable o dereito a OPINAR de todos e cada un, tamén o dereito a decidir sobre amplos temas, pero, declárome contrario ao suposto dereito a decidir sobre a independencia de ningunha Comunidade Autónoma, só a guerra pode outorgar a independencia, si se gaña, claro.

/por

LEGALIDADE

Está claro que a legalidade é o permitido pola lei, por tanto, hai que respectala. Quero, con todo, manifestar algunha opinión respecto diso para que, a lei, sexa respectable.

Non pode ser que aparezan unhas táboas da  lei, ao modo de Moisés, ou unha Constitución á española, que recolla, ben ou mal, unhas normas e regras sen contar cos cidadáns para a súa aprobación definitiva antes de publicarse onde corresponda e de que entre en vigor.

A lei debería basearse, en primeiro lugar, no respecto aos Dereitos Humanos, o respecto á liberdade individual e colectiva, o respecto á igualdade dos individuos ante as mesmas situacións, a ética debe ser pedra angular da lei. Unha vez garantidos ao máximo os dereitos do individuo, empezaremos cos deberes para garantir os dereitos sociais, colectivos, aí teranse en conta as tradicións, os costumes, a cultura, a historia etc.

Os valores non se poden esixir, ou sexa, non se pode obrigar a ninguén a que sexa solidario, ético, caritativo, por iso, a lei debería potencialos e tratar no posible de aplicalos, exemplo: Se un maxistrado ten algunha relación cun procesado, directa ou indirectamente, a lei debe impedir a súa participación nun xuízo para garantir a imparcialidade e non depender da suposta ética do maxistrado.

Pretendo dicir que, os principios e valores, que son «desexables» nos individuos, deben ser principios e valores de «obrigado cumprimento» por parte da lei, polos grupos sociais, partidos, organismos, institucións etc. Ou sexa, débese ser máis permisivo co comportamento individual, pero controlar máis o comportamento de grupos ou seitas.
O que non é ética ou moralmente aceptable, non debería poder ser legal e, ás veces, o é, polo menos en España.

Algúns queremos ser absolutamente libres, pero vivimos nunha sociedade e son imprescindibles algunhas regras, para que a sociedade poida ser máis libre, tamén.

Son partidario da máxima liberdade, cunhas mínimas regras que garantan esa liberdade, ao individuo e ao colectivo.
Quero ir de viaxe onde me de a gana, pero, é lóxico e comprensible que sexan necesarias regras de tráfico, documentación, etc.

/por

OS PODERES (eu que sei)

O poder, é clave na evolución en xeral e na do home en particular, ao principio, o poder fundamentouse na forza, mesmo na forza bruta, exercido sen miramientos para ter á tribo submisa, logo apareceu a astucia como contra poder que, a falta de forza, baseouse en aproveitar os medos, ao descoñecido, ao misterioso. Xa temos a base da  Política e da Relixión, ao xefe da tribo cos seus soldados e ao bruxo cos seus deuses e demos, sérvense, témense, apóianse, traizóanse, se alían….

Despois de moitos avatares ambos poderes mantéñense no tempo pero, namentres, naceron outros:

A Lei, que se divide en dúas partes, a Lexislativa e a Xudicial. Máis tarde, a Democracia, os Medios de Comunicación e, en progresión continua, o Capital, o diñeiro, o poder económico que é, na actualidade, o gran poder que compra as vontades de todos os demais, o poder económico ten conseguido que a política, a través do Executivo, teña absorbidos e subxugados ao Lexislativo, ao Xudicial, aos Medios de Comunicación e dominada a Democracia que raramente exerce e déixase levar pola política e a relixión que, desgraciadamente, están ao servizo do Capital.

O pobo só ten unha opción que pasa pola súa UNIÓN, para iso necesita atoparse na moderación, e por loitar e conseguir a separación e o control de todos os poderes, especialmente, o político e o económico, para logralo, é necesario reducilos, encollelos, dividilos, ou sexa, o pobo unido e os poderes ben separados, debemos ter en conta que, entre outras cousas:

  • O Executivo ha de ser SÓ Executivo.
  • Hai que atar, en curto, ao poder económico, que paguen os seus impostos, fóra privilexios.
  • As grandes empresas multinacionais teñen un poder esmagador que debemos limitar.
  • Hai que apoiar ás pequenas empresas, que garanten a libre competencia, evitan os monopolios, dificultan a oligarquía, favorecen a diversidade, calidade e prezo dos produtos etc.
  • O pobo que non é temido é domeado.
  • A impunidade é a nai de todos os vicios.
  • A lei debe protexer o que é útil á sociedade e os dereitos individuais e castigar o que prexudica ao pobo e ao paisano.
  • Hai que buscar Liberdade para ser iguais e Igualdade para ser libres.
  • A Relixión pertence, exclusivamente, ao ámbito privado.
  • A opinión pública debe controlar aos gobernantes, non permitir que estes cren a opinión
/por

APETITOS (vaguedades)

Alimento, sexo, apetencias…

A natureza, todos os seres vivos, avanza, evoluciona, en base aos apetitos, o comezo está no alimento, é a primeira necesidade, algunhas plantas búscano na profundidade e compiten por que as súas raíces cheguen o máis profundo posible, outras, buscan abarcar a máxima superficie, outras son invasoras, algunhas viven nos sobacos das árbores, en fin vanse adaptando, evolucionando, competindo con outras especies, para atopar o alimento que lles axude a sobrevivir, preto da auga, no deserto ou onde se achen… Os animais actúan de forma parecida, os herbívoros buscan as súas mellores zonas e compiten por elas, os perdedores deben adaptarse a outros alimentos ou a outros lugares. Os carnívoros van detrás dos herbívoros, quedan onde hai máis, marcan o seu territorio, están en continua loita contra todo tipo de rivais.

O outro apetito que guía a natureza é o sexo, a reprodución é fundamental para calquera especie se quere permanecer neste mundo. Para reproducirse, as plantas inventaron marabillosas flores, de fermosas cores e doces sabores, coa finalidade de atraer a insectos e paxaros que axudarán a exercer a función polinizadora necesaria para alcanzar as súas metas… outras, ofrecen os seus saborosos froitos para que as súas sementes se esparexen buscando outros territorios. Os animais seguen distintas pautas para reproducirse, algunha son misteriosas, sorprendentes, como a viaxe das anguías, dos salmón etc., a metamorfose das bolboretas, ou as ras. As abellas teñen unha monarquía, feminina, moi tirana cos obreiros, as formigas son máis sociais; nalgunhas especies, o macho ten que morrer, noutras, os machos, convértense en bailaríns para convencer á femia, noutras, o macho compite cos outros machos, o gañador é o macho alfa, a femia non ten nada que dicir. Todos os sistemas son válidos e tratan de mellorar a especie ou, polo menos, mantela…

O home foi modificando a súa forma de actuar, ao principio, o seu comportamento era similar ao doutras especies que buscan ao macho alfa, ao xefe da tribo… O gran cambio veu cando unha gran parte da humanidade tivo, practicamente, cubertas as súas necesidades alimentarias e sexuais, entón, coas súas necesidades vitais cubertas, chegaron as «apentencias», apareceu o negocio do lecer, as viaxes, as vacacións, as festas, as orxías, os luxos… Aparece outra forma de loitar, onde, o máis forte, é un máis, incluso o máis listo é un máis, aparece o poder do diñeiro, o poder do rico cos seus ocultos poderes… aparece o trato, a trata, a especulación, as drogas, as mafias, as bandas, os desafiuzamentos e os okupas, aparecen os clubs de millonarios para gobernar o mundo, algúns non teñen media hostia, pero iso xa non importa, o poder cambiou, a ver canto dura…

Digo todo isto, porque me apetece…

/por

O QUE NOS SEPARA (case nada)

Como perseguidor da UNIÓN DA DIVERSIDADE, cheguei á conclusión de que, un dos principais escollos para conseguila, é a FALTA DE RESPECTO ao individuo e á súa cultura, sumada á ignorancia e á falta de análise da dita falta de respecto.

Antes de seguir, teño que dicir que son galego e español. Son español porque son galego, non podo ser español, se non é a través de ser galego, se me impiden ser galego, simplemente, impídenme ser español.

Se non se respecta a diversidade, será imposible a unión. A unidade, ou peor, a uniformidade por decreto, non serve, é máis, é perniciosa, é coma se te obrigan a casarte, imos, que non!. A nosa historia común ten que sumar, e suma, pero é conveniente separar a palla do trigo.

Respectar a diversidade quere dicir, ter en conta a forma de ser e a opinión dos diferentes, o respecto é o que ti lle debes aos distintos, non a esixencia de que sexan como ti pensas, iso é respecto ás túas crenzas que, cara aos outros, é tiranía. Evidentemente, non todo vale, ten que haber unhas normas, uns códigos de obrigado cumprimento que todos temos que acordar e respectar e que serán as nosas leis, isto é fundamental, ineludible. É o mínimo común múltiplo.

Quero dicir que, hai moita xente, de certo nivel, que se describe como liberal e ten ao respecto por bandeira, logo, a primeira de cambio, velos insultando, menosprezando, descualificando etc. a outra xente que pensa diferente, ou simplemente, non ten o nivel de «coñecemento», (confundido moitas veces con cultura). Pasa o mesmo coa liberdade, hai que respectar a liberdade do outro, ídem co respecto que é o que vai cara aos que pensan diferente, aínda que pensen peor.

Ninguén debería estar condicionado polo que opinasen os grandes que na historia foron, ou son, haberá que ter en conta a súa opinión, pero, logo de analizala, debemos sacar a propia, coincida ou non coa súa. Sucede que a admiración, como a paixón, réstanos liberdade, sen darnos conta, adormenta o noso libre albedrío, impídenos ser imparciais e, polo tanto, xustos: As faltas sempre nolas pitan en contra! (fútbol). Ollo cos nosos admirados, non fagamos propios, os seus erros.

A nosa querida España que, por diferentes motivos, non coñeceu nunca, nin coñece, unha democracia plena, organizouse á morte de Franco, cunhas Comunidades Autónomas que, do mesmo xeito que o Estado e por culpa dun mal regulamento político, víronse invadidas pola corrupción, privilexios de todo tipo, gastos sen control e fusión de todos os poderes nun. Isto hai que arranxalo, pero non como algúns iluminados queren facelo, á vella usanza, collendo as rendas e aplicando as súas infalibles dogmas, uns falan de democracia, pero as suas consignas non contan co pobo, outros din contar co pobo pero o pobo non parece contar con eles, cada un por unha banda. Algúns partidos parecen iguais pero non se xuntan, todo o contrario. Cando máis necesitamos a UNIÓN, máis separados estamos, nunca houbo tantos partidos políticos como agora, cada un á súa bóla.

SEPÁRANOS A FALTA DE RESPECTO: ao pobo en xeral, ás opinións diferentes, ás culturas diferentes. Sepáranos o extremismo. Moito «tipo A», moito «tipo B»  e pouco «tipo M» (tipos mencionados noutro lugar).

Para a UNIÓN e A DEMOCRACIA hai que ter en conta ao pobo, a reforma do Estado hai que consultala ao pobo,  as regras de xogo hai que facelas co pobo. Iso quere dicir que hai que facer máis dun referendo.

POLÍTICA E RELIXIÓN non poden estar unidas, a relixión é privada e variada, é para os crentes, a política é para todos, tamén para os ateos, aquí, como nos poderes do Estado, tamén é necesaria a separación, A Deus o que é de Deus e ao Cesar o que é do Cesar!.

O que molesta a unha parte da sociedade debe ser excluído do público, como mínimo, é de pura educación, se algo che gusta pero molesta a outros, faino en privado, polo tanto, relixión, touros e demais temas conflitivos deben ir ao sector privado, sen dúbida.

Se unha parte da sociedade quere impoñer os seus valores á outra é imposible a unión, a UNIÓN baséase na cesión dunha parte da nosa posición, en favor da posición do outro e viceversa, hai que buscar o punto de encontro, canto máis amplo, mellor.

Poida que teña razón ou non, pero, ou me recoñecedes a razón que teño ou me convencedes de que me falta razón.

/por

DIÑEIRO E TIPOS HUMANOS (seguimos divagando)

O diñeiro é querido por toda clase de persoas pero, non representa o mesmo para todos, nin lles afecta da mesma forma.

O Tipo A e o diñeiro fan unha parella perfecta, o diñeiro favorece e/o consolida os seus principais valores e ideais, dálle PODER, confirma o seu ÉXITO, o liderado, consegue máis RESPECTO, admiración, permítelle subir na escala social e achegarse aos seus ÍDOLOS e alternar con eles, terá iate, palco no Bernabéu (por exemplo), irá a grandes eventos deportivos, musicais, etc… Saberá investir e gastar o seu diñeiro nos círculos de interese, seguiralle custando convidar a un viño aos  amigos de segunda, pero colaborará con asociacións benéficas, cruz vermella, cancro e outras, e, por suposto, con entes eclesiásticos e/o patrióticos.

Pódese dicir que, en liñas xerais e canto máis mellor, o diñeiro mellora ao tipo A, como dixemos, aumenta os seus valores, con todo, non adoita empeorar os seus puntos débiles que se manteñen intactos.

Ao tipo B, cando lle chega diñeiro, desconcértalle, malgástao, inviste mal, compra o que non debe, mestura o luxo co charramangueiro, os seus valores dilúense, adquire os defectos do tipo A, pero ningunha das súas virtudes, o seu comportamento é o do típico NOVO RICO, o diñeiro quédalle mal e canto máis, peor, trata de alternar en ambientes que non son os seus, pero nunca será aceptado polo tipo A, caerá no malgaste e, posiblemente, acabará perdéndoo todo, incluso os amigos, con todo, manterá, no básico, os seus valores, solidariedade, igualdade (menos) e a súa idea política seguirá sendo de esquerdas, aínda que viva en sitio de luxo e os seus fillos estuden en centros de elite, privados. O diñeiro sácao do seu sitio natural.

O tipo B necesita compartir a súa vida coa sociedade, ter traballo, vivenda e coa protección do Estado, con servizos públicos e sociais, correctos, está servido e é feliz, isto é o mellor para el e para todos.

O tipo M, o diñeiro non mellora ao tipo M, que adoita ser bo por natureza, o diñeiro mellora a vida do tipo M, recíbeo con alegría, axudaralle a gozar máis da LIBERDADE, viaxará moito, vestirá mellor, comerá en bos restaurantes, comprará arte, mellorará a súa vivenda, gozarao, buscará e terá calidade de vida, polo demais, non cambiará significativamente os seus costumes e conservará aos seus amigos de sempre e terá cada vez máis e máis, para compartir sobre todo o seu lecer, sen intereses especiais, máis que sacarlle zume á vida.

Ata a próxima  iReflexión.

/por

A UNIÓN E OS TIPOS HUMANOS (máis divagacións)

Quero empezar dicindo que pretendo a UNIÓN da diversidade de españois, sei que é moi difícil, nalgúns casos imposible. De ningún modo está na miña intención molestar a ninguén, aínda que vou dar a miña opinión sen reservas, isto seguramente, ferirá algunha sensibilidade e causará algún rexeitamento, síntoo.

     En primeiro lugar, estou convencido de que, as diferenzas culturais non son, nin de lonxe, o principal problema para a UNIÓN, máis ben éo, o carácter e as características persoais dos españois, os que fan complicada a unión sentimental, a que realmente vale, porque a UNIDADE forzada, só é un pegamento, parches e cravos, os argumentos policiais e/o militares, non nos levarán a ningún paraíso, senón todo o contrario.

     Ao meu entender, o principal problema está na falta dun regulamento claro e democrático que respecte os ideais do que chamo TIPO A e os dereitos humanos que reclama o TIPO B, isto pode parecer fácil, pero non o é, hai diferenzas irreconciliables, entre o tipo A e o tipo B, e só o TIPO M pode negociar e mediar entre eles, grazas a deus, os tipos non son puros e o que máis abunda é o tipo AM e o tipo BM, con todo, para solucionar o problema, hai que contar co A e o B puros, que son os que máis esixen e os que máis teñen que ceder, por ser opostos e radicais.

     Paso a comentar as características fundamentais de cada tipo puro, para tentar unha saída airosa:

     O tipo A, é un home de ideais, valores espirituais e símbolos, ama a Deus e a Patria, por tanto ten FE, é relixioso e respecta a VIDA e a MORTE, a CRUZ e a IGLESIA, a BANDEIRA e o HIMNO e valora a honra, o valor, o traballo, a disciplina, a loita, a arte, ao individuo que triunfa e o privado, ten alma de Líder. Se tivese que comparalo cunha árbore, diría que ten un tronco sólido que vai recto do chan ao ceo e con insignificantes ramas.

     O tipo B, é un home práctico, ama a natureza e os seres vivos, busca protección, fraternidade e reclama dereitos humanos, ecoloxía, xustiza social e, sobre todo IGUALDADE, valora o público, o social, o compañeirismo, está co pobre, «a unión fai a forza», gústalle compartir. Se houbese que facer un símbolo, non sería unha árbore, senón un bosque.

     O tipo M, é a moderación e o respecto, ama A LIBERDADE, a xustiza, a paz, a orde, a beleza e a diversidade, o equilibrio, non causa problemas, pero tampouco os resolve, fai falta motivalo. O seu símbolo sería unha árbore frondosa de grandes ramas, unha árbore que vai ao ceo, pero loita por manterse preto do chan.

     Tendo en conta o devandito, imos tentar un camiño que nos leve á UNIÓN:

     Para un tipo A puro, a democracia non é importante, o importante para el, é que haxa un líder que defenda os seus valores e ideais, sen isto, non hai trato. Será capaz de facer que un equipo funcione sen importarlle demasiado os individuos que o compoñen, só que cumpran.

     O tipo B puro, tampouco ten especial debilidade pola democracia, o que quere é un goberno e un Estado que garanta a igualdade, a xustiza, os dereitos sociais, educación e sanidade etc., é comunista, aínda que non o saiba. Coidará aos individuos, pero é difícil que faga un equipo campión, aínda que defenderá os dereitos de cada un.

     O tipo M, si, quere Democracia, SEN DEMOCRACIA NON HAI LIBERDADE!.

     Os tipos A e B puros, non caben na Democracia, son radicais que teñen que quedar á marxe da maioría, ou ser capaces de ceder nas súas pretensións.

     Vou expoñer un par de exemplos de conflito entre A e B:

      I ) O ABORTO.- Para o tipo A, como defensor da Vida, o aborto é un asasinato e non hai máis que falar, a súa postura é sincera, acorde aos seus ideais, con todo, se non quere quedar á marxe da democracia debe ceder e permitir prazos e/o supostos. Debe trasladar a súa relixión ao privado, que é o seu sitio, os demais teñen dereito a pensar diferente. Debe respectar á nai, ela sabe o que debe facer…

     O tipo B quere o aborto libre, defende ao ser vivo existente que ten un problema, sen máis, tamén ten unha posición sincera, de apoio á muller. Ten que recoñecer que hai que regulalo, respectando algúns prazos e condicións razoables.


     II ) Os TOUROS.- O tipo A, é un namorado do toureo, representa valor, virilidade, arte, etc. hai que defender o toureo como Festa Nacional, con orgullo, identifícanos como pobo…

     Debería aceptalo como un espectáculo privado e recoñecer que o diñeiro público ten outras prioridades.

     Para o tipo B, o toureo é un mal trato animal!, unha animalada!. Haino que prohibir.

     O tipo B, debería permitir o toureo, polo menos, no ámbito privado, o do mal trato é discutible, o touro ten un mellor nivel de vida que os seus irmáns, os bois, ademais, sen toureo, sen negocio, probablemente non habería touros, serían sacrificados moito máis novos e as súas vidas serían máis vulgares, serían capados e/o prisioneiros..

     Entre o tipo A e o B, hai un amplo abanico que vai da extrema dereita á extrema esquerda, pasando polo centro que, como espazo político non existe. O que hai é un Centro-Dereita (AM) e un Centro-Esquerda (BM) que son os que deberían buscar e atopar o acordo, A UNIÓN.

     É imprescindible un regulamento que recolla os límites aos que pode chegar o EXECUTIVO, pero nunca exceder, sexa cal sexa a cor que teña o goberno de quenda, ese regulamento (LEXISLATIVO) que, elaborado co pobo e recolleito na Constitución, será aceptado e cumprido por todos, coa vixilancia do poder XUDICIAL independente.

     Señores, se queremos a UNIÓN, empecemos por aceptar ao rival, colaboremos con el para acordar os límites do regulamento e o regulamento mesmo, con transparencia, á vista do pobo e coa conformidade do pobo, fuxamos da radicalidad. Elixirase «Sistema de Goberno» e «Administración do Estado», entre todos. O resto virá dado.

/por