Abro este apartado para volcar en él los pensamientos, reflexiones y chorradas varias que me vayan surgiendo sobre los aconteceres y sobre vaguedades, en general…
No tengo intención de que nadie lea esto, así que, escribiré lo que me dé la gana y como me dé la gana.
Lo considero una manera de hablar solo.

Cando falamos de RESPECTO, todos recoñecemos un gran valor, un valor esencial para a relación persoal e social do ser humano, con todo, non entendemos o mesmo, nin o aplicamos da mesma forma, hai diferenzas substanciais.
O Tipo Humano A, home de principios e ideais, crente, amante da disciplina e a orde, respectará por encima de todo a Deus, á súa igrexa, os seus santos e preceptos, á vida, a lei, a patria, os seus símbolos e representantes.

As persoas, grupos ou países, opostos a estes valores, non merecen respecto, todo o contrario.

Outros valores, a ter en conta polo Tipo A, son:  A honra, o valor, o traballo, a vontade, etc. estes valores e outros semellantes condicionarán o seu respecto seriamente.

O tipo A só respecta o que, para el, é respectable. 

Para o Tipo B, o respecto está relacionado coa natureza, cos seres vivos en xeral, co próximo, mentres o seu comportamento permítao, non pon condicionantes, só respecto mutuo, como non adoita ser crente nin patriota nin esixe aos demais que deixen de crer, a súa única esixencia é que se respecten e deféndanse os dereitos humanos básicos, dos que adoita adoecer a sociedade.

O Tipo B vese obrigado, historicamente, a reclamar dereitos que lle son negados, as súas reclamacións non adoitan ser diplomáticas, non é o seu, cando reclama revoluciona, arrasa, o ideal sería que os seus dereitos estivesen protexidos e non habería ningún problema, non é certo que non se conforme e pida máis e máis, co xusto, confórmase.

O Tipo B depende dos poderes do estado, da igrexa e demais poderes, que adoitan estar en mans do Tipo A, aínda en países, supostamente, «socialistas».

O Tipo M, é diplomático por natureza, bo trato, boa educación, respectará sen problemas, as posturas dos demais, só esixe que se lle respecte a el e nese respecto vai incluída a igualdade, a xustiza e a liberdade.

Quero tratar de explicar, baixo este punto de vista, as posturas atopadas, ante temas moi conflitivos na actualidade:

ABORTO.

O Tipo A, en linea cos seus ideais e principios, está pola defensa da vida que vai máis aló do ser vivo, está antes e continúa despois da morte, hai vida e alma. Provida, Aborto-cero. O aborto acaba, ademais, cunha vida inocente.

O Tipo B, de acordo con os seus valores, respectará ao ser vivo, ao próximo, que ten un conflito e axudaralle a resolvelo na decisión que tome, sen máis. Liberdade, á nai, para decidir sobre o aborto sen condicións.

O Tipo M, Non está a favor do aborto, pero respecta a decisión da nai e considera que hai que resolver o tema tendo en conta leis da contorna, con supostos e/o prazos que o permitan, como mal menor.

TOUROS.

O tipo A é defensor do toureo, é unha arte, é unha festa nacional que hai que apoiar, é valor e virilidade, por unha banda e casta e bravura, pola outra. Quero dicir, que o Tipo A, ao que a natureza e os animais, impórtanlle máis ben pouco, admira o touro polas súas mencionadas calidades, aínda que lle poida parecer o contrario ao B, como admira ao can pola súa fidelidade e outras calidades, non por can, e admira, por suposto, ao toureiro.

O Tipo B, considera o toureo como un abuso de poder do home sobre outro ser vivo, uns MALOS TRATOS ANIMAIS, unha tortura, unha animalada, un asasinato… Hai que prohibilo XA.

Ao Tipo M, pode gustarlle máis ou menos, non adoita implicarse, nin lle parece demasiado ben, nin demasiado mal, hai que regulalo e permitilo privadamente, en prazas e tratando de non molestar a quen o sofre e non o soporta, e rebaixar subvencións.

PENA DE MORTE.

Non é que sexa un tema importante, agora, pero trátoo para completar a análise.

O Tipo A, curiosamente, é partidario da pena de morte e digo curiosamente, por ser provida, pero ten explicación e é que o condenado, o é por tan grandes faltas á moral e os principios que, simplemente, non merece vivir.

O Tipo B, está en contra, ninguén pode decidir sobre a vida do próximo (é un ser vivo real, presente), pode merecer un castigo, pero non definitivo, ademais non cre demasiado nos que aplican xustiza, sábeo de primeira man, e, os erros, non teñen arranxo.

O Tipo M. Non está de acordo con a pena de morte, defende a reeducación, a reinserción, pode estar, con todo, de acordo con unha cadea perpetua revisable, para os que cometeron graves delitos e é necesario facer un seguimento médico, e un control pertinente.

Esta mañá esperteime sobresaltado, a miña veciña chamábame a berros, moi enfadada e fora de si, sóltame que vai chamar ao cuartel da garda civil e que vai poñer unha denuncia contra o meu amigo e contra min. Non saio do meu asombro, levámonos moi ben, non entendo que pasa…

-O teu amigo entrou na miña casa e violou á miña amiga, dime en ton bronco.

-Que dis?, iso non pode ser.

-Si, si, vouvos denunciar por violación de morada, agresión sexual e todo o que me aconselle o meu avogado…  aos dous, porque ti algo terás que ver neste asunto, estou segura.

-Pero, iso non pode ser, o meu amigo é un santo, e eu non sei nada, a ver, que pasou?

-Fai o favor e ven a buscalo, está no meu xardín, téñolle medo. Pilleino en plena violación.

-Vale!, vou enseguida.

Mentres me visto, doulle voltas ao asunto, non mo podo crer. Ao meu amigo coñecino, hai uns meses, na porta do bar ao que vou asiduamente, estaba moi mal, moi delgado e famento e leveino a casa por uns días, mentres non atopaba o seu camiño…, fómonos facendo amigos, foi pasando o tempo, iamos xuntos ao bar, á praia, de paseo, ademais, encántalle o sendeirismo, como a min.

A amiga da miña veciña é alemá de pura raza, grande, robusta, deportista, dunha familia de pastores de toda a vida, o meu amigo é unha pouca cousa, non sabemos de onde é, nin o sangue que corre polas súas veas, pero eu sei que é bo, moi bo, é incapaz de facerlle mal a ninguén, seguro.

Chego á casa da miña veciña, chamo, e ábreme o portal automático.

-A ver, Cristina, cóntame, en primeiro lugar, quero dicirche que, a violación, paréceme moi complicado, non entendo por onde puido entrar, non lle abriría a porta Candela? (Candela é a alemá).

-Non, é imposible, a porta só a abro eu, o teu amigo saltou o muro, non hai outra maneira de entrar, estou segura que alguén lle axudou, non creo que puidese saltar sen axuda de ninguén.

-Eu tampouco o creo… En canto á violación, paréceme aínda máis difícil, Candela, é moito máis forte que o meu amigo.

-Entón ti que crees, Santi, explícamo.

– Eu creo que, Amigo, (ao meu amigo, chámolle “Amigo”, a min gústame e a el tamén) sentiuse atraído, fortemente atraído, por algo, non hai máis que velo, mírao, aí está no xardín, tan feliz e despreocupado, vese que non rompeu un prato.
Candela tamén está ben, estou seguro que non houbo violación, se Candela non quixese, o meu amigo non tería nada que facer, eu sei que a Candela non lle gusta moito o meu amigo, pero, a natureza é moi forte, Candela non tiña a ninguén máis preto e aceptou ao meu amigo para facer o amor.

-Vaia, poida que teñas razón, non sei como puido saltar, pero é certo, non puido haber violación, o teu can é unha birria, agora terei uns cachorros sen pedigrí, espero que, polo menos, saian guapos…

Non sabemos como ocorreu todo isto, o que sabemos é que, aos poucos días os nosos cans volvían a levarse mal.

¡Ai! a natureza…

Aproveitarei algunha ocasión para comentar algunha cousa sobre raíces que perdemos, sobre todo, no que respecta a a lingua. Por exemplo perdemos o uso da J (con son X), é un efecto secundario do aprendizaxe castelán, todo o que levaba J substituíuse por X, deberiamos aprender a escribir e pronunciar a J como en portugués.

Esquecemos o uso de palabras que non fai moito eran moi usadas, como «medrar» (substituído por crecer) e «prender» (atar, amarrar, arraigar, colgar, acender, enganchar, suxeitar)

Temos palabras que perderon letras e parte do sentido, a min séguenme gustando páa, sóo sáa ou áas, non sei como se pode cantar… «nas áas do vento…», en fin perderan a «L» e agora perden unha vogal… e o sentido.

Nalgúns casos, cámbiase o sentido orixinal do obxecto ao galeguizar o castelán, xusto como cando se castelanizou o galego, por exemplo, «oxalá» tráeno de ojalá, o tradicional e correcto era ogallá. Noutros casos invéntase un pouco, por exemplo, chámase «vertedoiro» ao sitio onde se pon a louza, para a min é un erro, vertedoiro é o lugar onde se verte o que sexa, o nome correcto é «vertedeiro» (o que verte), ou sexa, a louza non se verte nel, a louza ponse nel a verter, a escorrer, por iso debe chamarse vertedeiro non vertedoiro, o meu entender.

Acórdome da miña escola da aldea, bisexual e de todas as idades, como a moitos se lles resistía o castelán e soltaban: Toaja, por toalla, laranja, por naranja ou boteja, por botella; chanchar, por morder (por certo, agora ninguén di chanchar, antigamente era moi usado, chanchaban os cans e chanchabamos nós, todo iso era obxecto de burla e dalgúnha labazada. Tamén aparecía o erro de conxugación, por exemplo, caíase no «andó» (do andou galego), por anduvo…

Quero comentar, de pasada, que na miña nenez, non fai moito…, nas aldeas, como a miña, era habitual que se coñecese á xente por motes, sobrenomes… para iso usábanse, lugares, oficios, un familiar coñecido, un defecto ou unha calidade, por exemplo: Manolo «o dá Lameira», «o do Pombal», o dá Torre», «o de Fabal», «os da Ponte» etc. (en canto a lugares); «o de José María» «o de Castro» «o de Varela», «os de Chan» «os do Cura» etc., pola familia ou proximidade; por motes persoais había «o Chosco», «o Chepudo» «o Dentán» «o Coxo», «o Manco», «o Roxo» etc.; por oficio: «os do Canteiro» «do Ferreiro» «o Zapateiro», «o Cesteiro», «o Cereiro»…, algúns son honorarios: «os do Duque» «o Conde», «o de don fulano…»

En fin, ninguén se libraba do seu alcume, sen  el, non eras recoñecido…, eu era, de pequeno «pepiño o do con».

Observei que nos pobos de Castela resólveno doutra maneira, poñen uns nomes que xa non necesitan alcume: Ciriaco, Zenón, Teodomira, Justiniano…, con estes nomes, realmente, para que queres alcumes…

Este tema enroloume tanto que o acabei convertendo nun libro… Como podedes ver, o libro anda por aí.